KRAANWATER

Het Nederlandse kraanwater is goed. Daar zijn we het toch allemaal over eens?

Overal waar je de kraan opendraait kun je er gerust van drinken. Je gaat er in ieder geval niet dood aan en de smaak is redelijk tot heel goed. Soms ook niet. Dan proef je heel duidelijk chloor of een andere vervelende bijsmaak. (Ik merkte dat bijvoorbeeld in Alphen a/d Rijn en Gouda) Dat we het vaak als 'laf' ervaren, of grof, metalig of zwaar, dat nemen we op de koop toe. Want het is bijna gratis en het komt in een handomdraai uit de kraan.

Wat ‘goed’ betekent, daar kunnen we het nog wel over hebben. Dat is natuurlijk relatief. Ten eerste is de vraag waar het water voor dient (drinkwater, voedsel-en drankbereiding, productiewater, enz.) en ten tweede is dat afhankelijk van de voorkeur en smaak van de gebruiker. Bovendien is de definitie ‘goed drinkwater’ een kwestie van hoe analytisch je het water onderzoekt. Want wat kom je tegen wanneer je gaat zoeken naar alles wat je niet ziet, niet proeft en waar je niet direct doodziek van wordt?

Dan blijkt dat leidingwater vele organische en anorganische giftige chemische stoffen kan bevatten. Fluoride bijvoorbeeld is een bekende toxine, dat in meerdere landen nog steeds wordt toegevoegd aan openbare watervoorzieningen. Dit geldt gelukkig niet in Nederland, dankzij de inspanningen van met name dr. Hans Moolenburgh uit Haarlem. Hij vertelt hier alles over in zijn recentste boek ‘De Nieuwe Watergeuzen’.

Wel hebben we in Nederland te maken met meststoffen, pesticiden, verven, brand-, kunst- en kleurstoffen: ze worden vaak aangetroffen in de openbare watervoorziening. Over de gevolgen van plastic en plasticdeeltjes op en in het water zou ik een apart artikel kunnen schrijven. In mijn boek De Schoonheid van Water ~ goud van de toekomst ga ik er wel dieper op in. Voor nu meld ik hier dat zij fysiek worden ingeslikt door wie water drinkt (wie niet?) en door wat er in het water leeft. Bovendien zorgen de chemische reacties voor hormoonverstorende effecten en die zijn op lange termijn zeer schadelijk voor levensprocessen, zoals voortplanting.

Ook bacteriën, parasieten en virussen kunnen aanwezig zijn. Over bacteriën is bekend dat er vele in leidingwater rondzwemmen. Een onderzoek in Amsterdam toonde het bestaan van meer dan 51.000 bacteriesoorten aan, die voor een belangrijk deel (30-50%) nog onbekend zijn. Wat niet wil zeggen dat zij direct schadelijk zijn. Bacteriën horen thuis in het leven en zijn essentieel in de levensprocessen!

Ik noem dit vooral omdat het feit dat we ze niet zien, niet betekent dat zij er niet zijn. Een onderschat gegeven is ook dat vaak de oorspronkelijke ‘vervuiling’ niet zozeer het probleem is, maar wel de reststoffen en toxines die zij vormen. Vaak door (nog onbekende) interacties en reacties met andere stoffen. Ook is aangetoond dat de hoeveelheid micro-organismen drastisch toeneemt in een afgevulde plastic fles of bidon.

Dan hebben we stoffen als cadmium, lood, kwik, aluminium, arsenicum, asbest, barium, chroom en nitraat. Hoewel het ook natuurlijk voorkomende stoffen zijn, kan de hoeveelheid anorganische mineralen worden verhoogd tot schadelijke niveaus, door bijkomende vervuiling.

Uranium en radioactieve gassen (zoals radon) worden aangetroffen, als gevolg van dumping, ziekenhuis lozingen en andere onderzoek- of productie installaties. De hoeveelheid kan oplopen tot potentieel schadelijke niveaus, waarvan ook weer niet bekend is wat de gevolgen zijn voor onze ecologie op lange termijn.

Farmaceutica worden volop gedetecteerd in watervoorzieningen. De aantallen en hoeveelheden zijn zorgelijk en problematisch voor het ecologisch systeem. Hierbij mag niet worden vergeten dat vele stoffen (nog) niet worden gemeten en gemonitoord. Omdat de middelen hiertoe simpelweg ontbreken.

Waterbesmetting uit industrieel afval, door landbouwchemicaliën of via de riolering, tellen we hierbij op. Veel openbare watervoorraden (zowel tientallen meters diep in grondwater als het oppervlaktewater), zijn verontreinigd met antibiotica, pesticiden, meststoffen, industriële oplosmiddelen en andere stoffen die toxisch kunnen zijn voor mensen, zelfs in kleine hoeveelheden.

Dan hebben we nog te maken met de ontsmettingsmiddelen die zijn gebruikt tijdens de openbare waterzuivering processen. Deze kunnen ook reageren met chloor, waardoor schadelijke stoffen en bijproducten ontstaan.

Ter afronding wil ik nog even wijzen op het feit dat de aandacht voor waterkwaliteit vooral wijst op wat er in zit (maar je er niet in wilt hebben). Terwijl de professionele wateronderzoekers ook aandacht vragen voor wat er niet meer in het kraanwater zit (wat je er juist wel in zou willen hebben). Daarmee bedoel ik dat water een levend element is, in de basis van onze natuur, hetgeen nog steeds voor veel raadsels zorgt in de leidende wetenschap. Deze raadselen hebben te maken met de energetische eigenschappen van water, die tevens leiden naar quantumfysica; al 75 jaar de wetenschap van de toekomst.

Leidende figuren in deze quantumfysische tak van sport en gespecialiseerd in water zijn Gerald Pollack, Marc Henry, Mae Wan Ho e.a. Het is tijd dat er meer erkenning komt voor de inzochten die zij brengen en onderbouwen, omdat dit waterbewustzijn bijdraagt aan ecologisch bewustzijn; de basis van duurzaam denken en doen.

De energetische eigenschappen van water heb ik uitvoerig onderzocht en beschreven in De Schoonheid van water -goud van de toekomst. Voor nu is het belangrijk om te weten dat water dat uit de kraan komt, in de verste verte niet meer lijkt op water dat uit een natuurlijk bron komt. De watermoleculen in leidingwater bevatten niet de energie die nodig is voor het onderhouden van onze gezondheid.

Dit gegeven, in combinatie met het voorgaande over alle ongewenste vervuilingen, vormt de basis voor waterveredeling, gebracht door Nieuw Water.

door: Giovanna Gomersbach